Twee spontane gesprekken hebben me veel duidelijk gemaakt.
Een paar weken geleden liep ik een boekwinkel binnen omdat ik op zoek was naar wat nieuwe literatuur voor mijn praktijk. Als speltherapeut is de hoek met kinderboeken favoriet.
En terwijl ik daar aan het rondsnuffelen was, ving ik het gesprek op van twee jonge vrouwen die druk in overleg waren over de juiste keuze voor een boek als kraamcadeautje. In dit gesprek ging het ook over de ervaring met hun eigen kinderen en een opkomst zijnde baby in het gezin. Ze wisten precies te vertellen wat er bij hen goed gewerkt had en leuk was om te krijgen. Maar wat vond hun vriendin die op het punt stond weer te bevallen?
Zou ze een boekje over het voorbereiden op een broertje of zusje beter vinden dan zomaar een voorleesboekje? Wat zou ze leuk vinden? Zo te horen een lastige keuze om te maken omdat er niet echt geschikte boekjes tussen leken te staan. Of was de keuze moeilijk omdat er teveel stond om uit te kiezen?
Op de tafel lag dit boekje: Cadeautje.
Met een meisje op de voorkant met een eendje slordig gewikkeld in slierten papier. Dat maakte me nieuwsgierig. Het verhaal begon met de vraag van het meisje aan haar ouders om samen met haar doktertje te spelen.
Maar haar ouders waren druk. Zo druk dat ze geen tijd voor haar hadden. En daarom ging zij haar eigen gang. Ze vond een stuk papier dat op een cadeautje leek en dat te eten moest hebben. Alle spullen die Hannah vervolgens tegenkomt is eten voor cadeautje. Ook de speech van vader, de lippenstift van moeder....
Heerlijk die fantasie denk ik dan. Daar geniet ik van en het liefst deel ik dat met anderen...
En zo ontstond er een gesprek tussen mij en een van de jonge vrouwen. Over fantasie, over dochters, over ontwikkeling en vragen rondom die ontwikkeling. Over het gevoel dat op school je kind niet wordt begrepen. Dat het gewoon anders is in ontwikkeling en andere interesses heeft en ander spel. Dat ze er weleens aan dacht het kind met een handleiding naar school te sturen: Dit heeft mijn kind nodig! Al doorpratende over haar dochter vertelde ik over speltherapie, wat kinderen in hun spel kunnen laten zien, hoe ik ze help door met ze te spelen en hoe kinderen daardoor zelf wegen vinden om weer verder te kunnen groeien in hun ontwikkeling.
"Nooit geweten dat zoiets als therapie bestond" zei ze. Goed om te weten dacht ik. Er is dus nog veel werk aan de winkel.
Een dag later werd ik bevestigd in die onbekendheid over speltherapie. Ik was op een netwerkbijeenkomst en trof daar de fotograaf van die middag. In haar dagelijks leven werkte ze voor een zorgverzekeraar. En ze vertelde me dat ze bij het horen van speltherapie in eerste instantie dacht aan spelt- therapie. Als iets alternatiefs op voedingsgebied. Speltherapie valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt als zodanig vanuit aanvullende verzekering vergoed en daarom had ze er wel van gehoord. Maar ze had bij speltherapie dus wel een heel andere voorstelling dan wat het werkelijk was!
Ja, nog veel werk aan de winkel. Geen punt hoor: ik leg het graag nog eens uit. Want ik weet: spel werkt!
Op de tafel lag dit boekje: Cadeautje.
Met een meisje op de voorkant met een eendje slordig gewikkeld in slierten papier. Dat maakte me nieuwsgierig. Het verhaal begon met de vraag van het meisje aan haar ouders om samen met haar doktertje te spelen.
Maar haar ouders waren druk. Zo druk dat ze geen tijd voor haar hadden. En daarom ging zij haar eigen gang. Ze vond een stuk papier dat op een cadeautje leek en dat te eten moest hebben. Alle spullen die Hannah vervolgens tegenkomt is eten voor cadeautje. Ook de speech van vader, de lippenstift van moeder....
Heerlijk die fantasie denk ik dan. Daar geniet ik van en het liefst deel ik dat met anderen...
En zo ontstond er een gesprek tussen mij en een van de jonge vrouwen. Over fantasie, over dochters, over ontwikkeling en vragen rondom die ontwikkeling. Over het gevoel dat op school je kind niet wordt begrepen. Dat het gewoon anders is in ontwikkeling en andere interesses heeft en ander spel. Dat ze er weleens aan dacht het kind met een handleiding naar school te sturen: Dit heeft mijn kind nodig! Al doorpratende over haar dochter vertelde ik over speltherapie, wat kinderen in hun spel kunnen laten zien, hoe ik ze help door met ze te spelen en hoe kinderen daardoor zelf wegen vinden om weer verder te kunnen groeien in hun ontwikkeling.
"Nooit geweten dat zoiets als therapie bestond" zei ze. Goed om te weten dacht ik. Er is dus nog veel werk aan de winkel.
Een dag later werd ik bevestigd in die onbekendheid over speltherapie. Ik was op een netwerkbijeenkomst en trof daar de fotograaf van die middag. In haar dagelijks leven werkte ze voor een zorgverzekeraar. En ze vertelde me dat ze bij het horen van speltherapie in eerste instantie dacht aan spelt- therapie. Als iets alternatiefs op voedingsgebied. Speltherapie valt onder de alternatieve geneeswijzen en wordt als zodanig vanuit aanvullende verzekering vergoed en daarom had ze er wel van gehoord. Maar ze had bij speltherapie dus wel een heel andere voorstelling dan wat het werkelijk was!
Ja, nog veel werk aan de winkel. Geen punt hoor: ik leg het graag nog eens uit. Want ik weet: spel werkt!
En het boekje? Ik heb het aangeschaft. Het is van Anneke Scholtens en Len Munnik
