Het belang van het vrij knutselen: Kijk helemaal mijn eigen idee!

Ideeën in je hoofd vormgeven; wat doet dat met jou?

Ik weet nog dat ik als kind een rode step had met van die dikke witte banden. Ik reed er graag rondjes mee voor het kantoor van mijn vader. De step had ik eenvoudig met behulp van een paar dozen omgebouwd tot brede stoere scooter. Ten minste in mijn ogen was dat zo. Ik vond mijn creatie geslaagd en was er trots op. Als ik tijdens mijn rondjes langs de brievenbus kwam, werd die scooter in mijn gedachten een bus en was de brievenbus de halte waar ik mensen oppikte en wegbracht. Hoe het spel er voor een buitenstaander uit heeft gezien weet ik niet, want dat was op dat moment niet belangrijk. Ik reed rond op iets dat ik zelf had vormgegeven, waar ik trots op was en waarin ik ook de vrijheid voelde om de fantasie die ik had tot uiting te kunnen brengen.
Dat gevoel van vrijheid en trots komt terug als ik kijk naar de foto hieronder van de jongen met zijn creatie.


Met deze krans ben ik Julius Ceasar!

Ook dat moment is alweer even geleden, maar ik weet het nog goed. Deze jongen kwam de klas binnen en liep met veel enthousiasme op me af om zijn verhaal te vertellen, over de film die hij had gezien van Asterix en Obelix. Nu had ik die film toevallig ook gezien en dat schept een band. Ik kon helemaal meegaan in zijn enthousiasme.
Waarschijnlijk had hij bij binnenkomst al het idee om deze krans te maken en na een kort gesprekje over de film werd me dat ook duidelijk. Deze jongen had een idee in zijn hoofd, beelden in zijn hoofd, kon er woorden aan koppelen, maar hoe kreeg het nou vorm? Door zijn verhaal en idee met mij te delen vroeg hij eigenlijk om hulp bij het uitvoeren ervan.

Door zijn verhaal en idee met mij te delen vroeg hij eigenlijk om hulp bij het uitvoeren ervan.

Samen met hem, door hem vragen te stellen over de krans uit de film, kwam hij stapje voor stapje verder. Welke vorm, welke kleur, hoe groot ongeveer, welk materiaal past het best? Allemaal vragen die hem verder op weg hielpen zijn ideeën vorm te geven.

Hij zocht passend karton en papier, knipte en plakte en vroeg mij uiteindelijk om er tot slot een nietje in te doen. En toen was het af. Hij had een eigengemaakte krans, precies zoals hij had bedacht en liep ermee rond in de klas alsof hij Julius Ceasar zelf was. Het resultaat kreeg een extra dimensie. Deze jongen liep zelfverzekerd, vol trots rond: Kijk, helemaal mijn eigen idee! Èn helemaal zelf gemaakt!

En als iemand op dat moment een foto van mij had gemaakt, was te zien geweest dat ik net zo trots had gekeken.

En als iemand op dat moment een foto van mij had gemaakt, was te zien geweest dat ik net zo trots had gekeken. Het is heerlijk om kinderen de ruimte te kunnen geven, te maken wat ze op dat moment inspireert. Het is aansluiten op de belevingswereld van het kind. Ik zag en voelde zelfs de grote betrokkenheid bij het in elkaar knutselen van de krans. En er was nog iets in het hele proces waardoor ik zo trots was; deze jongen hield helemaal niet van knutselen. En nu had hij door zijn bevlogenheid en wens, samen met mij zijn idee weten vorm te geven, zijn afweer tegen knutselen overwonnen.Die trots komt uit zijn tenen! 

Die trots komt uit zijn tenen!

Ik herinner me dat deze jongen later in het schooljaar een eigen pietenmuts maakte. Een bakpietmuts. Daar heb ik maar weinig meer in hoeven te begeleiden: Ik gaf hem de ruimte en hij vertrouwde op zijn eigen mogelijkheden om het vorm te geven en ging aan de slag. Ik weet wel zeker dat er onder die bakpietmuts weer zo'n trots gezicht straalde! Dat knutselen en vormgeven gaven hem een gevoel van trots en plezier.  
En wat doet vormgeven met jou?