Samen bouwen betekent ook bouwen aan samenwerken, het versterken van sociale vaardigheden en vriendschap.
Ik weet nog dat het me jaren geleden een enorme kick gaf. Iedere dinsdagmiddag kreeg ik op school de gelegenheid om met een groepje jongens te spelen. Daarbij ging het vooral om het beleven van plezier en het lekker kunnen spelen met elkaar.Vaak vergeten we als ouders of professionals dat kinderen daarin nog wat te leren hebben.
Alleen al het vragen om mee te mogen doen is niet voor ieder kind even gemakkelijk en vanzelfsprekend en daar ligt meteen een kans voor pesters om toe te slaan!
Een nee als antwoord krijgen van de ander kan al tot teleurstelling leiden en er voor zorgen dat een kind niets meer durft te ondernemen. Daarom liet ik de kinderen, in de tijd dat ik nog juf was, altijd vragen aan de ander waarom ze niet mee mochten doen. Een van de antwoorden kon dan zijn: "Je moest het gewoon twee keer vragen!" Zo simpel kon het zijn. Probleem opgelost. Maar dat vraagt natuurlijk wel iets van de sociale vaardigheden van kinderen.
Kinderen zullen wel zelf moeten leren de juiste vragen te stellen en ze ook durven stellen.
Als ze mee mogen doen, zullen er afspraken gemaakt moeten worden over hoe en wat er gespeeld gaat worden en wie wat doet. Soms wordt de rol die een kind wil spelen niet door de anderen als prettig ervaren. Dat moet duidelijk worden om er iets aan te kunnen doen. Al met al best ingewikkeld. Mooi om te zien hoe de meeste kinderen dit snel leren, aanvoelen en bijna van nature doen. Samenspelen een doel maar ook een middel om met elkaar te leren. Op vrijdagmiddag in de bovenbouw ging dat door middel van knutselen met grote kosteloze materialen.En op de dinsdagmiddag werd er in de onderbouw geleerd via spel. En wel met de Kapla: platte houten plankjes van dezelfde grootte. Met prachtige bouwwerken als resultaat om samen trots op te zijn......
De kinderen voelden zich duidelijk verbonden met elkaar en trots op wat ze met elkaar hebben gemaakt!
Het was het resultaat van samenwerken en samen uitproberen. De spanning en de uitdaging om het gezamenlijke bouwplan te laten slagen is nog bijna voelbaar. Vooral de laatste plankjes die de punt van de toren vormen, vragen veel concentratie en vertrouwen in de ander: wie gaat deze laatste erop zetten? Eén van hen heeft het aangedurfd. De anderen gaven hem het vertrouwen, zijn trots en vol bewondering. Uiteindelijk hebben ze het samen gered!
Ik heb mogen ervaren dat deze gezamenlijke successen er voor hebben gezorgd dat deze kinderen steeds meer met elkaar in het bouwen de uitdaging aangingen.
Zo werd er op een middag gekozen voor een wel heel ingewikkeld bouwwerk.......
Tijdens het bouwen van de vrachtwagen werd gaandeweg duidelijk dat je dit echt niet alleen kon maken. Een toren kan nog in je eentje, maar dit moest echt met meer dan twee handen tegelijk. En wat voor mij de meest bijzondere ontdekking was, tijdens het begeleiden van dit groepje, kwam uit onverwachte hoek.
Eén van de meest verlegen jongens, die vaak wel op een afstandje stond te kijken, kwam erbij en nam de taak op zich als coördinator van het geheel.
Er moest namelijk tegelijkertijd op verschillende plekken een plankje neergelegd worden om er voor te zorgen dat het wiel zijn vorm kreeg. Deed je dit niet, dan viel het steeds uit elkaar. Deze jongen gaf aan wanneer de gezamenlijke actie zou plaatsvinden en de rest van de groep accepteerde en reageerde. Geweldig hoe deze jongen zijn kwaliteiten op dit gebied heeft durven laten zien.
Als kinderen samen iets tot stand willen brengen uit eigen motivatie en ze hebben elkaar daarbij nodig, zullen er binnen de groep rollen zichtbaar worden. De rol die een kind spontaan op zich neemt zegt iets over de capaciteiten van het kind. Ondertussen leren kinderen elkaars kwaliteiten goed kennen. Dat geeft wederzijds respect. Het zal het pesten verminderen, daar ben ik van overtuigd.
Ik weet nog dat ik zo betrokken was bij dit bouwspel en er op mijn knieën bij zat, dat ik niet heb gemerkt dat er over ons werd gesproken tijdens een rondleiding door de school met nieuwe ouders.
Dat was jammer, want ik had ze graag verteld over de bijzondere gebeurtenis van die middag.
Inmiddels heb ik nu als speltherapeut een groepsprogramma ontwikkeld voor kinderen van 4 tot 12 jaar om deze ontdekking van toen, om te zetten in het actief werken aan het verminderen van het pesten, het vergroten van zelfvertrouwen, begrip en waardering voor anderen en het uitdragen van de meerwaarde van het samenspelen, het samen bouwen en uitvoeren van zelfbedachte plannen. Neem gerust contact op!
Het was het resultaat van samenwerken en samen uitproberen. De spanning en de uitdaging om het gezamenlijke bouwplan te laten slagen is nog bijna voelbaar. Vooral de laatste plankjes die de punt van de toren vormen, vragen veel concentratie en vertrouwen in de ander: wie gaat deze laatste erop zetten? Eén van hen heeft het aangedurfd. De anderen gaven hem het vertrouwen, zijn trots en vol bewondering. Uiteindelijk hebben ze het samen gered!
Ik heb mogen ervaren dat deze gezamenlijke successen er voor hebben gezorgd dat deze kinderen steeds meer met elkaar in het bouwen de uitdaging aangingen.
Zo werd er op een middag gekozen voor een wel heel ingewikkeld bouwwerk.......
Tijdens het bouwen van de vrachtwagen werd gaandeweg duidelijk dat je dit echt niet alleen kon maken. Een toren kan nog in je eentje, maar dit moest echt met meer dan twee handen tegelijk. En wat voor mij de meest bijzondere ontdekking was, tijdens het begeleiden van dit groepje, kwam uit onverwachte hoek.
Eén van de meest verlegen jongens, die vaak wel op een afstandje stond te kijken, kwam erbij en nam de taak op zich als coördinator van het geheel.
Als kinderen samen iets tot stand willen brengen uit eigen motivatie en ze hebben elkaar daarbij nodig, zullen er binnen de groep rollen zichtbaar worden. De rol die een kind spontaan op zich neemt zegt iets over de capaciteiten van het kind. Ondertussen leren kinderen elkaars kwaliteiten goed kennen. Dat geeft wederzijds respect. Het zal het pesten verminderen, daar ben ik van overtuigd.
Ik weet nog dat ik zo betrokken was bij dit bouwspel en er op mijn knieën bij zat, dat ik niet heb gemerkt dat er over ons werd gesproken tijdens een rondleiding door de school met nieuwe ouders.
Dat was jammer, want ik had ze graag verteld over de bijzondere gebeurtenis van die middag.
Inmiddels heb ik nu als speltherapeut een groepsprogramma ontwikkeld voor kinderen van 4 tot 12 jaar om deze ontdekking van toen, om te zetten in het actief werken aan het verminderen van het pesten, het vergroten van zelfvertrouwen, begrip en waardering voor anderen en het uitdragen van de meerwaarde van het samenspelen, het samen bouwen en uitvoeren van zelfbedachte plannen. Neem gerust contact op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten