Een middag in het bos leert ons veel over ons vertrouwen in kinderen, vraagt geduld, maar geeft vooral veel plezier!

Hoe rustig sta jij als ouder onder een perfecte klimboom?

Het is inmiddels denk ik zo'n 10 jaar geleden dat ik, vanuit de tuin bij mijn oppas, mijn zoon voor het eerst een boom in zag klimmen. Van een afstandje genoot ik van wat ik zag. Hij was toen 4. Een vriendin die dit ook gadesloeg verbaasde zich over mijn rust en mijn vertrouwen in wat mijn zoon daar deed. 
Ergens had ik gelezen over het feit dat kinderen zelf heel goed weten of aanvoelen hoe hoog ze kunnen klimmen. En dus ook wanneer ze moeten stoppen met klimmen. Dus, ze had gelijk, dat vertrouwen in hem was er. En dat vertrouwen is nooit meer weggegaan. Ook niet afgelopen zondag toen ik met mijn jongste zus ging wandelen.

Nu is wandelen een groot woord voor de activiteiten die daar plaatsvonden. 

Een route van 6 kilometer moet normaal gesproken in ongeveer een uur te doen zijn, maar wij deden er ruim 2,5 uur over! Dat kwam omdat we niet alleen waren.
Ik had me dit weekend voorgenomen er met de kinderen op uit te gaan omdat er goed weer was voorspeld. Wat te denken van de wandeling bij de Posbank, met die mooie klimboom? Een vriendje mee, de trein in en gaan! Maar het vriendje had al een afspraak en mijn dochter moest dansen. Na kort beraad besloten mijn zoon en ik te gaan wandelen bij de Sprengenberg samen met de neefjes en mijn zus. En even later trokken 4 jongens en 2 moeders het bos in....

Even was ik nog huiverig over de wandelroute: zou er wel een mooie klimboom te vinden zijn?
Ik hoopte maar op een beetje afleiding tijdens de wandeling en verder zouden we wel zien. Uiteindelijk werd het een middag om nooit te vergeten.

Al vanaf het begin werd duidelijk dat deze wandeling wel iets langer dan een uurtje zou duren. 

Alles onderweg werd onderzocht op bruikbaarheid en meegenomen: Takjes? Die werden in de kapuchon gestopt ( handige plek om spullen in mee te nemen bij gebrek aan een tas). En een boom? Die sleep je gewoon mee! Fantastisch om te zien. 

Ondertussen werd met een zakmes een punt gesneden aan een stok en werd gezocht naar takken die tot katapult konden worden vervaardigd. 
Van het pad afwijken hoorde ook bij het avontuur. Dat bleek geen goed idee: het leverde ons allemaal een stel natte voeten op. Maar daar deed niemand moeilijk over. Toen de eerste klimboom in zicht was, hadden de jongens alleen nog maar oog voor de top: hoe komen we erin en hoe komen we zo dicht mogelijk bij die top? 

Boom na boom werd beklommen en daarbij leken ze allemaal heel duidelijk hun grenzen en kunnen te kennen. 

Ook nu was ik trots op mijn zoon, inmiddels 14. Wat klom hij beheerd en wat ging hij hoog deze keer. Hij wist dat hij dit kon. En ik wist het ook, zag het en genoot. De andere jongens genoten ook en groeiden in hun zelfvertrouwen. 

Wat nou als we daar als panische angstige moeders hadden staan gillen? Dan had deze middag niet de energie en het plezier opgeleverd zoals dat nu het geval was. 

Vertrouwen en geduld, meer was er niet nodig om deze jongens de ruimte te kunnen geven en gang te laten gaan. 

Het bewijst eens te meer dat spelen in de natuur een waardevolle bijdrage levert aan de ontwikkeling van kinderen. Wij gaan op zoek naar nog meer klimbomen en noemen deze nieuwe sport: tree run!


Ik zou het geweldig vinden om te horen over ervaringen met andere klimbomen.
Dus laat het me weten in een reactie!

Deze plekken kan ik aanraden:

-Tijdens de ns-wandelroute van Dieren naar Velp tref je een goede klimboom bij de Posbank. Halverwege de route, maar ook vanaf de parkeerplaats bij de Posbank snel te vinden.

-Een wandeling van Natuurmonumenten aan de voet van de Sprengenberg bij Haarle en rondom te Palthe-toren.

Iets wat succesvol is moet je herhalen: Daarom weer een creatieve knutselmiddag in de vakantie!

Krokusvakantie - activiteiten op de Ulebelt vanuit Spel in Beeld:  

Weer een heerlijke knotsknettergekke knutselmiddag in zicht:

Kom vrijdag 28 februari naar de Ulebelt!

Het is de tijd rondom Carnaval. Verkleden, gekke maskers, rare figuren en veel plezier! Daarom gaan we deze middag van lege melkpakken lekker knotsgekke figuren maken.

Heb jij spullen in huis waarmee je van deze pakken knotsknettergekke gezichten en grappige figuren kunt maken?

Dan mag je deze spullen meenemen!

Er wordt gezorgd voor een paar flinke dozen met kosteloos materiaal, verf, naald en draad, scharen en lijm, waarmee we deze pakken kunnen versieren.

Bovendien kan er op de Ulebelt zelf ook nog gezocht worden naar mooie veertjes, takjes, blaadjes en meer!

Waar en wanneer?

-Vrijdag 28 februari 2014

-In het Uilennest op de Ulebelt, Maatmansweg 3 Colmschate (zie www.ulebelt.nl)

-Van 14.00 – 16.00 vrije inloop

-Voor kinderen van 4 – 12 jaar ( kinderen tot 4 jaar met begeleiding ook welkom!)

-Kosten: € 3,00 pp ( inclusief limonade)

-Opgeven mag, hoeft niet.

-Neem gerust spullen mee: lapjes, gekleurde papiertjes, rietjes, knopen, alles kan!

Ik heb zin er samen met jullie een leuke middag van te maken! Tot dan.  

Maike Fakkert.

Spel in Beeld Praktijk voor speltherapie en spel.

spelinbeeld@home.nl, 0650943151.

www.spelmateriaalinbeeld.blogspot.com

Steeds meer kinderen komen op hun 4e al met faalangst op school. Wie helpt ze verder?

Leerkrachten maken zich zorgen over de ontwikkeling van het jonge kind. Wie haalt ze uit de spagaat?

Tijdens een studiemiddag vorig schooljaar over doelgericht werken aan de sociaal-emotionele ontwikkeling van kinderen, werd grote zorg geuit met betrekking tot de ontwikkeling en het welbevinden van het jonge kind. 
Zo schetste een van de leerkrachten dat er in haar groep kinderen zitten die niet durven te schrijven. Maar ook kinderen die niet durven te spelen!
En daar sta je dan als leerkracht. 

Wat kun je doen om deze kinderen weer zelfvertrouwen te geven en in beweging te krijgen? 

Want vertrouwen in je eigen kunnen is toch een eerste vereiste, de basisvoorwaarde, om tot leren te komen? Vanuit de basisontwikkeling worden zelfs drie basisvoorwaarden genoemd: zelfvertrouwen, emotioneel vrij zijn en nieuwsgierig zijn naar de wereld om je heen. Dat geldt niet alleen voor kleuters, dat geldt voor ieder kind! 
Deze leerkrachten vertelden dat ze graag aan die voorwaarden willen werken. Bovendien weten ze heel goed hoe ze dat kunnen doen. 
Er is namelijk een theoretisch onderbouwde manier waarop kinderen kunnen werken aan zowel hun cognitieve-, hun motorische-, hun sociaal- emotionele-, als ook aan hun taalontwikkeling, hun ruimtelijk inzicht en de ontwikkeling van rekenkundige begrippen. Bovendien past deze manier van 'werken' goed bij kinderen en beleven ze er ook nog eens veel plezier aan. 
Ze hebben het hier over spel! En dan bedoelen ze niet het spelend doen van activiteiten. Nee, dan gaat het over vrij spel: het spelen met zand, het bouwen met blokken, het spelen van rollenspellen, het onderzoeken van materialen en het ontdekken van de wereld om je heen.
Kinderen vragen er zelfs om: "Juf, wanneer mogen we spelen?"  En dan kan het goed zijn dat je op dat moment als leerkracht denkt dat je leuk een spelletje met ze aan het doen bent, maar in hun ogen is ontwikkelingsmateriaal uit de kast gewoon werken.

Wat belet deze leerkrachten dan om het spelen als middel in te zetten?

Ook daar kwam deze middag een antwoord op. Ergens mist het vertrouwen in de leerkracht, het vertrouwen in de groeikracht van het kind èn in de waarde van het spel. Vrij spelen klinkt natuurlijk heel vrijblijvend, maar wat vaak vergeten wordt of misschien zelfs niet gewéten wordt (gezien de huidige aandacht voor spel op de PABO's) is de enorme ontwikkelingswaarde van spel. Daarom komt er in plaats van spel een methode. 
Een methode met precies daarin aangegeven wat je moet doen, geeft een veel serieuzer beeld van leren en ontwikkelen. Als je dat volgt, dan haal je de doelen. Dat is waar het om draait. Ondertussen ervaren deze leerkrachten echter dat een flink aantal kinderen in de groep vastlopen.

Deze leerkrachten kennen de waarde van het spel, maar worden onvoldoende gesteund omdat het spel niet als serieuze manier van leren wordt gezien. 

En dan kom je in een spagaat! 

Je ziet wat kinderen nodig hebben, je weet ook een goede manier, maar het vertrouwen in je deskundigheid over het hoe (via spel) en dus ook de ruimte om het zo aan te pakken wordt niet gegeven.

Nu ben ik al heel blij met de vele recente artikelen over de ontwikkelingswaarde van spel, zoals de special over bouwen in Het jonge kind (december 2013) Daarnaast hoor ik echter dat de vertaalslag naar het daadwerkelijk ruimte kunnen maken voor het spel in de praktijk heel lastig blijft. 

Dat gold ook voor deze workshop, waarin ik vooral aandacht heb gegeven aan het werken met open materialen in relatie met de sociaal- emotionele ontwikkeling. 

Weerhuisje

Knikkerbaan naast weerhuisje

Het is heel helder geworden dat open materialen de creativiteit, het oplossend vermogen en daarbij ook het zelfvertrouwen een boost kunnen geven. 

Voor faalangstige kinderen kan het maken van 'zomaar iets' al te spannend zijn. Dan is het belangrijk je als leerkracht te realiseren dat je een kind op weg kunt helpen door iets samen met hem of haar te maken. In dit geval kun je bij het 'weerhuisje' je afvragen hoe je kunt zien of de zon schijnt of dat het regent. Kinderen zouden daar op kunnen reageren door zon en wolken te noemen en zèèr waarschijnlijk is er een kind dat dit ook wel durft te maken of te tekenen. En als je zover bent gekomen, kan de stap om het woordje zon, maan of wolk te schrijven alweer een stukje dichterbij zijn gekomen.  

Voorwaarden scheppen voor veiligheid, meedoen, hardop denken om suggesties te geven en kinderen te helpen nadenken over mogelijkheden.

De leerkracht speelt hierin een belangrijke rol!

Alleen....hoe pas je extra ruimte in in je overvolle rooster?

Tip 1.  Als je met je groep naar buiten gaat en je neemt eens wat uitdagend materiaal mee 
(denk aan dozen, takken en elastieken, een supergrote bal of ballon...).  Zeker weten dat er wat mee gaat gebeuren en dat zal ook de sfeer op het schoolplein ten goede komen!

Tip 2. Omdenken kan helpen: in plaats van te kijken wat ze niet durven, uitlokken en kijken welke stap ze wel durven zetten!

Tip 3. Het boek: 'De stip' , van Peter H. Reynolds kan je helpen in het stellen en halen van kleine doelen! ( Lemniscaat, ISBN: 9789056375546)

Tip 4: Blijf vertrouwen in jezelf en in het spel en deel je successen met anderen!