Een middag in het bos leert ons veel over ons vertrouwen in kinderen, vraagt geduld, maar geeft vooral veel plezier!

Hoe rustig sta jij als ouder onder een perfecte klimboom?

Het is inmiddels denk ik zo'n 10 jaar geleden dat ik, vanuit de tuin bij mijn oppas, mijn zoon voor het eerst een boom in zag klimmen. Van een afstandje genoot ik van wat ik zag. Hij was toen 4. Een vriendin die dit ook gadesloeg verbaasde zich over mijn rust en mijn vertrouwen in wat mijn zoon daar deed. 
Ergens had ik gelezen over het feit dat kinderen zelf heel goed weten of aanvoelen hoe hoog ze kunnen klimmen. En dus ook wanneer ze moeten stoppen met klimmen. Dus, ze had gelijk, dat vertrouwen in hem was er. En dat vertrouwen is nooit meer weggegaan. Ook niet afgelopen zondag toen ik met mijn jongste zus ging wandelen.

Nu is wandelen een groot woord voor de activiteiten die daar plaatsvonden. 

Een route van 6 kilometer moet normaal gesproken in ongeveer een uur te doen zijn, maar wij deden er ruim 2,5 uur over! Dat kwam omdat we niet alleen waren.
Ik had me dit weekend voorgenomen er met de kinderen op uit te gaan omdat er goed weer was voorspeld. Wat te denken van de wandeling bij de Posbank, met die mooie klimboom? Een vriendje mee, de trein in en gaan! Maar het vriendje had al een afspraak en mijn dochter moest dansen. Na kort beraad besloten mijn zoon en ik te gaan wandelen bij de Sprengenberg samen met de neefjes en mijn zus. En even later trokken 4 jongens en 2 moeders het bos in....

Even was ik nog huiverig over de wandelroute: zou er wel een mooie klimboom te vinden zijn?
Ik hoopte maar op een beetje afleiding tijdens de wandeling en verder zouden we wel zien. Uiteindelijk werd het een middag om nooit te vergeten.

Al vanaf het begin werd duidelijk dat deze wandeling wel iets langer dan een uurtje zou duren. 

Alles onderweg werd onderzocht op bruikbaarheid en meegenomen: Takjes? Die werden in de kapuchon gestopt ( handige plek om spullen in mee te nemen bij gebrek aan een tas). En een boom? Die sleep je gewoon mee! Fantastisch om te zien. 

Ondertussen werd met een zakmes een punt gesneden aan een stok en werd gezocht naar takken die tot katapult konden worden vervaardigd. 
Van het pad afwijken hoorde ook bij het avontuur. Dat bleek geen goed idee: het leverde ons allemaal een stel natte voeten op. Maar daar deed niemand moeilijk over. Toen de eerste klimboom in zicht was, hadden de jongens alleen nog maar oog voor de top: hoe komen we erin en hoe komen we zo dicht mogelijk bij die top? 

Boom na boom werd beklommen en daarbij leken ze allemaal heel duidelijk hun grenzen en kunnen te kennen. 

Ook nu was ik trots op mijn zoon, inmiddels 14. Wat klom hij beheerd en wat ging hij hoog deze keer. Hij wist dat hij dit kon. En ik wist het ook, zag het en genoot. De andere jongens genoten ook en groeiden in hun zelfvertrouwen. 

Wat nou als we daar als panische angstige moeders hadden staan gillen? Dan had deze middag niet de energie en het plezier opgeleverd zoals dat nu het geval was. 

Vertrouwen en geduld, meer was er niet nodig om deze jongens de ruimte te kunnen geven en gang te laten gaan. 

Het bewijst eens te meer dat spelen in de natuur een waardevolle bijdrage levert aan de ontwikkeling van kinderen. Wij gaan op zoek naar nog meer klimbomen en noemen deze nieuwe sport: tree run!


Ik zou het geweldig vinden om te horen over ervaringen met andere klimbomen.
Dus laat het me weten in een reactie!

Deze plekken kan ik aanraden:

-Tijdens de ns-wandelroute van Dieren naar Velp tref je een goede klimboom bij de Posbank. Halverwege de route, maar ook vanaf de parkeerplaats bij de Posbank snel te vinden.

-Een wandeling van Natuurmonumenten aan de voet van de Sprengenberg bij Haarle en rondom te Palthe-toren.