Sta eens stil en kijk met andere ogen om je heen, zo wordt onderweg zijn een avontuur!
Voor kinderen is de wereld om hen heen iets om te ontdekken. Alles wat ze zien maakt ze nieuwsgierig en daagt ze uit. Wij zien dat als volwassenen vaak niet meer of zien alleen de gevaren. Soms nemen we kinderen bewust mee naar plekken waar ze heerlijk en veilig kunnen spelen en ontdekken. Als we er de tijd voor nemen en bewust stil staan bij hoe kinderen de wereld tegemoet treden kan dat spel ook onderweg spontaan ontstaan. We herkennen het ongetwijfeld!
Een stoep met een patroon nodigt al snel uit tot slootje springen of een afspraak met elkaar: "Je mag alleen op de rode tegels, goed?"
Een boom nodigt uit tot klimmen, een dijk met sneeuw nodigt uit tot sleeën, water nodigt uit om in te stampen en een verrekijker nodigt uit om door te kijken en te ontdekken. Dit ontdekken van de omgeving en ontstaan van spel gebeurde ook vandaag op het station.
Een groepje kinderen van rond de 6 jaar kwam met hun leiders het perron op. Een van hen gaf een duidelijke instructie: "Zien jullie deze tegels en dit vlak? Ik wil dat jullie daar tussen blijven tot de trein er is." De kinderen beaamden dit en het volgende gebeurde: Ze keken naar de tegels onder hun voeten en zagen dat er een patroon van glazen tegels lag tussen repen beton. De kinderen verspreidden zich precies langs de buitenste rand van het vlak dat gold als hun wachtterrein. Eén voor één liepen de kinderen achter elkaar, alsof ze het afgesproken hadden, op hun tenen en hun armen gespreid over de glazen tegels. De stenen mochten ze zo te zien niet aanraken. Hun leider had kaders aangegeven en de kinderen voelden de vrijheid om zich te bewegen binnen dat kader en zochten meteen de grenzen ervan op. Daarna veranderde hun spel. In plaats van op de tegels lopen, werd nu de uitdaging gevonden in het springen over de tegels. En daar heb je ruimte voor nodig. Een aanloop. En dus liep er een jongen uit het kader om een flinke aanloop te nemen en zijn sprong te maken. Ik vroeg me af hoe ze hiermee om zouden gaan. Net op het moment dat de jongen begon te rennen richting de tegels, werd hij tot de orde geroepen en kwam ook de trein. Game over. Waarschijnlijk hadden deze leiders zijn intentie niet gezien en werd zijn gedrag niet begrepen. Deze jongen bleef echter gericht op het vlak, was niet van plan om weg te lopen en kon die uitstap aan. Vaak kun je kinderen dat vertrouwen en die ruimte geven. In dit geval stond het waken voor de veiligheid van de hele groep bovenaan.
Ik bleef nog even naar de tegels kijken.
Die nodigden echt uit tot spel en ik was verrast door wat ik had gezien.
Zo makkelijk kan spel onderweg ontstaan. Het deed me denken aan ervaringen eerder deze week...
Een oudere man fietste voor me en ging met zichzelf de uitdaging aan om al fietsend tussen de hekjes door te gaan zonder te stoppen of ze te raken. Dat lukte en ik hoorde een vreugde kreet. Tijdens een wandeling met mijn kinderen pakte mijn zoon alle randjes en schuine hellingen mee die hij op zijn pad tegenkwam. Ook de verrekijker nodigde uit tot spel en onderzoek. De zon scheen fel door de kijker en zou misschien wel een stukje draad, dat op de grond lag, in brand kunnen zetten. Dus dat moest onderzocht worden. Nou ja, even....we hebber er 10 minuten gestaan. Geen vlammetje door de zon, maar genoten hebben we wel.
Zelf voelde ik ineens de drang opkomen om over een vuilnisbak te springen. Hij deed me verdacht veel denken aan de bok die ik vroeger in de gymzaal zag staan. Die dag had ik een jurkje aan, dus liet ik het zitten, maar een volgende keer bij het dragen van een broek ga ik het doen: bokspringen over de vuilnisbak!
Niets hoeft, alles mag. Maar mocht je tijd hebben om stil te staan, kijk dan eens goed om je heen.
Onderweg zijn kan zo voor iedereen een spel en een avontuur worden. Daar doe je je kinderen maar ook jezelf een groot plezier mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten