Van tafelzeil tot feestelijk boekje?

Er is al een tas en een tafelkleed, dus wat te doen met de restjes stof?

Een paar weken geleden was het nog volop zomer. 

Donderdag 5 september, temperaturen rond de 30 graden! 

Ik weet het nog precies, want op die mooie zomerdag was ik jarig. Maar ik vierde mijn verjaardag op de zondag erna. En, zo werd voorspeld, er zat een koude zondag aan te komen. Het zou niet warmer worden dan 16 graden en bovendien was de kans op regen 100% aanwezig.

Dat zou betekenen dat we kans hadden op 

een hele middag binnen zitten, kijkend naar de stromende regen buiten.

En dat bracht me op het idee om er voor te zorgen dat de gasten die middag van hun stoel zouden komen. Want de locatie stond bekend als speels en daar hoort geen urenlang zitten bij. 

Bovendien wilde ik mijn te besteden budget een beetje in de gaten houden.

Maar hoe kon ik dit nou het beste gaan vormgeven?

Bij dat soort vragen, zoekend naar een oplossing loop ik maar weer eens door het huis, trek eens wat bakken open en laat me inspireren door de materialen die ik heb liggen. 

Omdat ik op 5-9 , 5x9 werd vond ik het een leuk idee om met 5 blaadjes, verdeeld in 9 vakjes een boekje te maken. Ik vond namelijk veel papier èn in verschillende kleuren. Dan werd op blaadje 1 een consumptiebonnen bladzijde, blaadje 2 een boter, kaas en eieren spel en zou ik de gasten 9 dingen willen laten zoeken buiten in de nabije groene omgeving. 

En misschien iets met 9 verschillen zoeken.....langzaam ontstond er een idee en concrete vormgeving.  Zo hield ik mijn uitgaven beperkt, werd er gespeeld en daagde ik mensen uit om van hun stoel te komen. Om het geheel tot een feestelijk boekje te maken heb ik de restjes tafelzeil gebruikt en hier er daar een vrolijk gekleurd stickertje van een oude kalender geplakt.

Iedereen kreeg een boekje, zette zijn of haar naam op de achterkant en begon vol nieuwsgierigheid te bladeren. Het voelde als een cadeautje.

Wat als een groot compliment aan mij werd gegeven was de creativiteit en de originaliteit en dat het zo bij mij hoorde. Mijn jongste zus had meteen weer inspiratie voor haar kampeerweekend met vrienden een week later. Met zo'n boekje vol kleine dingetjes lijkt het net of je een heleboel georganiseerd hebt! 

Makkelijk en groot succes. 

Het feestje was geslaagd, mede door de slechte weersvoorspelling. En dat kun je dan weer op twee manieren lezen: er was slecht weer voorspeld èn de voorspelling bleek niet juist: die middag scheen namelijk volop de zon!

Ik zie het al: een Clown-vis. Nee hoor, een Zeemeermin-vis! Over het verhaal achter de tekening van de vis.

Heeft jouw vis ook een naam?

Misschien een rare vraag, misschien ook helemaal niet. Vissen hebben nu eenmaal namen omdat er zoveel soorten vissen bestaan. Maar sinds kort zijn daar een paar nieuwe soorten en namen bijgekomen. Zoals de zeemeermin-vis, de stipperdestip-vis, de dombo-vis en de onderzeeboot-vis.

Ik was op een schoolbezoek in groep 3. En één van de eerste woorden die geleerd wordt aan kinderen in groep 3 is het woord vis. Dus dat is een mooie aanleiding om die vis met de groep te tekenen. De nieuwe soorten die ik heb gezien, waren getekend met ecoline en werden op het moment dat ik ze zag ingekleurd met de prachtigste kleuren. Ik genoot van de intensiteit waarmee de meeste kinderen hun vis aan het inkleuren waren. Voorovergebogen over de tafel en de tong uit de mond. Heerlijk die betrokkenheid!

Ondertussen werd bij elkaar gekeken naar de vorderingen en werd er ook gepraat over de soort vis. Ineens ving ik iets op over een dombo-vis. 

Een dombo-vis? Daar wilde ik wel meer over weten!

En dus liep ik naar het tafeltje waar de dombo-vis zijn kleur kreeg. Welke naam heeft je vis? "Dombo-vis! Dat snap je toch wel," zei het jongetje.

Ik snapte het niet. Wat is een dombo-vis precies?

Hij legde uit dat een dombo-vis een dikke vis is waar niemand mee wil spelen.

Nu snapte ik het. "Oké, duidelijk."

Daarop zei een ander jongentje in de groep dat hij een onderzeeboot-vis had getekend. Deze vis was sterk en kon veel. Hij kon zelfs schieten als dat nodig was!

Nog nieuwsgieriger door deze openheid maakte ik een rondje langs de andere tafels, benieuwd welke soorten er nog meer te ontdekken waren. 

Aan een andere tafel waren twee meisjes druk bezig hun vissen op elkaar te laten lijken. Het werden beide zeemeermin-vissen. 

Clown-vis of zeemeermin-vis?

Daar waar het bij de jongens ging over wat de vis kon en wat hij deed, ging het bij de meisjes om het uiterlijk van de vis: heldere kleuren en netjes ingekleurd. 

Mijn rondje ging vervolgens langs gewone vissen, zonder naam. Aan het laatste tafeltje zaten jongens die hun vissen stippen hadden gegeven in plaats van strepen en hokjes, zoals dat bij de rest het geval was. En natuurlijk hadden deze vissen ook een naam: stipperdestip-vissen! 

Die namen verzin je als volwassene niet, dacht ik toen ik dat allemaal hoorde. Het mooie vond ik, dat de namen, voor zover ik dat natuurlijk in korte tijd kon inschatten, pasten bij de kinderen die ze hadden bedacht. En ze waren er op hun eigen manier druk mee bezig. Ik was ook verrast over de openheid van deze kinderen. Ik was nog geen 10 minuten in de klas of er werd al van alles met me gedeeld! En wat kun je hier als volwassene veel van leren!  Deze kinderen laten in hun tekeningen en de manier waarop ze ermee bezig zijn, zien hoe ze in het leven staan. Er zit een verhaal achter hun tekening. 

Naast dat je als leerkracht kunt zien hoe kinderen aan het werk zijn en welke werkhouding ze hebben, is er dus ook iets te zien over hun belevingswereld. Die zeemeermin-vis, zoals die hier staat afgebeeld, kan in onze ogen ook doorgaan voor een clown-vis. Maar zou je dat zeggen, dan is dat toch teleurstellend voor de maker van de vis. Daarom is het altijd goed je te realiseren welke vraag je stelt. Bijvoorbeeld: Heeft jouw vis ook een naam? 

En laat dan die verhalen maar komen!