Drollenkoekjes maken: voor alle leeftijden leuk, lekker en leerzaam...

Vies hè? Over kliederen met deeg, praten over poep en serieuze recepten.

Tja, het gaat weer over vies. Dit keer is het de titel van een enorm leuk boekje. Hoe lang ik het boekje van Betty Sluyzer en Alex de Wolf heb en hoe ik er precies aan kom weet ik niet meer, maar het zal nu toch al bijna 10 jaar in onze boekenkast staan. 

Wat me zo aantrok in het boekje, was de combinatie van een geweldig verhaal over drollenkoekjes en de recepten om deze en andere lekkernijen te maken. Wat te denken van muizenkeuteltjescake of olifantendrollen! 

Een combinatie ook van lekker en vies. En dat is precies wat peuters en kleuters zo heerlijk vinden aan het verhaal èn aan het kliederen met deeg. 

In mijn loopbaan als leerkracht en startende met een nieuwe groep voor 4 jarigen, heb ik ervaren dat kinderen echt smullen van het praten over poep en er net zo om moeten lachen als Nina en opa in het verhaal. 

Het maken van de drollenkoekjes deed ik ook met ze. Want ja, het kneden van deeg heeft veel weg van het kneden van klei of het spelen met modder. Al is de eerste aanraking met bloem, water en boter in eerste instantie nog spannender door de kleverige plakkende boter. Deze vorm van sensopathisch spel paste dus ook nog eens goed bij hun belevingswereld en uitingen van het lekker en toch ook vies vinden van deeg gingen regelmatig over de tafel. 

Het resultaat van deze heerlijke beleving samen, was een enorme berg aan drollenkoekjes in allerlei soorten en maten. Heerlijk!

Ik moet toegeven dat de resultaten niet altijd heerlijk waren....

Zo heb ik, toen mijn zoon in groep 3 zat, eens een eenvoudig briefje geschreven en in de brievenbus van zijn speelhuisje gedaan. Post! Samen met zijn vriendje kon hij, als startend lezer, ontcijferen dat het om een briefje ging over het maken van koekjes. En geloof me: dan willen alle kinderen graag moeite doen om te lezen!

Nu zijn we thuis geen echte snoepkonten, in de zin van liefhebbers van snoep, maar wel van chocola, drop en....koekjes!

Met een boodschappenbriefje en wat geld op zak werd de inkopen gedaan en als snel werd er driftig gekliederd, gekneed en.... verschenen de eerste drollenkoekjes op de bakplaat. 

Tijdens het bakken werd gesmuld van het verhaal over de drollenkoekjes van Nina. 

En wat in eerste instantie rook als heerlijke baklucht, verdween en veranderde in een vieze bijna verstikkende geur dat uit de oven kwam. Niks heerlijke koekjes: In een moment van onoplettendheid hadden de koekjesbakkers niet de knop van de oven-, maar de knop van de magnetronstand ingedrukt.  Het resultaat: vieze rook en roetzwarte koekjes!

En dat was echt even slikken. Zeker als je de hele middag verwoed bezig bent met het bereiden van deze heerlijke traktatie.

Daarom stonden er een dag later alsnog heerlijke koekjes op tafel. Dit keer geen drollenkoekjes, maar slakkenkoekjes. Ook een geweldig vieze glibberige combinatie, waar heerlijk van gesmuld werd! 

Vies hè?   van Betty Sluyzer en Alex de Wolf

hoort bij de serie Avontuur voor peuter en kleuter,

Uitgeverij Zwijsen ISBN: 90.276.8202.x

Een andere aanbeveling die ik in het kader van poepverhalen wil doen, maar dit bij velen wellicht al bekend is, is het boek: 

Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft  van Werner Holzwarth en Wolf Erlbruch

Uitgeverij C. De Vries-Brouwers  Antwerpen/ Rotterdam.  ISBN: 90-6174-582-9

Het belang van vrij knutselen:Geïnspireerde ouders en zeer betrokken kinderen door het werken met natuurlijke materialen.

Met een tasje op pad, spullen zoeken en er iets van maken: leuk voor een feestje!

In eerste instantie was het gisteren net voor de start van de binnenste buiten activiteiten de tent die de eerste aandacht trok. Ik had de hangtent meegenomen. Niet met een speciale reden, maar gewoon omdat er ook kinderen rondlopen die misschien wel even lekker in een tent willen zitten. Direct na aankomst had ik de tent opgehangen in de boom vlak bij de tafel waar ik met mijn spullen aan zat. Ik zag mensen kijken en hoorde een paar medewerkers er tegen elkaar iets over zeggen. En ineens stonden er twee enthousiaste moeders voor me om de tent van dichtbij te kunnen bekijken. Er ontstond een leuke discussie over zelf doen of laten maken van zo'n tent en daarbij deed ik uitleg over het hoe en waarom van de gebruikte materialen. Geïnspireerd door het zien van de tent en de manier waarop deze in elkaar zat riep de ene moeder tegen de ander dat ze haar wel zou helpen met het maken van een soortgelijke tent. En als alternatief is er natuurlijk de tafeltent, die je zo simpel mogelijk kunt houden als je zelf maar wilt.
(zie voor meer informatie het verhaal over buitenspelen of binnen hangen over de hangtent en het verhaal over de tas en de tent).

Heerlijk dat enthousiasme van die moeders bij het zien van mogelijkheden, geïnspireerd door de tent. En dat enthousiasme en de inspiratie bleven de hele middag voortduren.

Het concept om kinderen met een schoudertasje, gemaakt van canvas en een oude binnenband van de fiets, erop uit te sturen riep veel enthousiasme op. Een paar kinderen vonden het prettig er een zoekkaart bij mee te nemen, zodat onderweg nog eens gekeken kon worden op de kaart waar naar gezocht kon worden. Anderen deden het zonder kaart. Een van de meisjes had wat hulp nodig bij het zoeken. En dan is het leuk te zien dat je voor veertjes, takjes en bladeren helemaal niet zo ver hoeft te lopen. Overigens werd het tasje ook nog even kritisch bekeken, maar dat terzijde.

Na terugkomst bij de tafel bleken de meeste tasjes behoorlijk vol te zitten. Stenen, veren, stukken hout, besjes, bladeren en een verdwaalde stoffen bloem, allemaal gevonden en verzameld. 

Samen met de ouders zijn deze kinderen aan de slag gegaan met hun spullen. En dat kost best even wat denkwerk en oplossend vermogen. Want hoe maak je een olifant of een giraf van je spullen? En hoe maak je het hout vast? Dit leidde tot mooie overlegsituaties en samenwerking tussen ouder en kind. Geweldig! 

En ondanks dat de meeste kinderen nog jong waren en normaal gesproken een spanningsboog hebben van hooguit 20 tot 30 minuten, werd hier bijna anderhalf uur met elkaar gewerkt. Ik heb samen met ouders gesmuld van de betrokkenheid waarmee kinderen aan het werk waren: heel geconcentreerd en serieus werkend aan hun eigen idee.  En als je als volwassene vindt dat die olifant-figuur toch ook wel op een dinosaurus lijkt, dan heb je het mis! Nee, een dinosaurus ziet er echt heel anders uit!
Omdat sommige kinderen echt alle verzamelde materialen gebruikten en bewerkten tot iets moois, werd het idee geboren om dit ook met een kinderfeestje te gaan doen. Succes verzekerd!

En zo was ik getuige van de aanwezigheid van veel enthousiasme en plezier van ouder en kind met elkaar. En dat leidde tot mooie resultaten. Er zijn deze middag een olifant, een giraf, een zeehond, een kat en een kleine pieuw gesignaleerd. Wat een kleine pieuw is? 
Dat wist ik ook niet, maar bij navraag kreeg ik te horen dat het een klein pistooltje is want die doet: pieuw pieuw!

De olifant

De zwarte kat

Zonder naam

De Pieuw

De zeehond

De Giraf

Ik heb me laten inspireren deze week en ga het daarom volgende week weer hebben over lekker vies doen! 

Het belang van vrij knutselen: Een hoofd vol ideeën en handen vol verf

Bijzondere creaties gesignaleerd op de Ulebelt

Het is woensdag 31 juli. Vandaag gaat voor het eerst mijn activiteit op, educatief centrum en kinderboerderij, de Ulebelt in Deventer echt van start. Ik heb die middag een krat bij me met wat verf, wol en katoen, scharen en kwasten en een emmertje met rivierklei. Verder is de grote cupecake-tas ( zie mijn eerste verhaal op 21-03) gevuld met kleine tasjes, zoekkaarten en een vel met daarop het verhaal over de Ulebelter. Wie of wat dat is, weet niemand, maar ik heb van mijn neefjes geleerd dat het zoeken naar een verzonnen figuur de spanning voor de activiteit verhoogd. In plaats van het Parkbeest, tijdens de dag van het park, gaat het daarom nu over de Ulebelter.

Vanmiddag mogen de kinderen dus rondstruinen over het terrein van de Ulebelt op zoek naar bruikbaar materiaal om iets van te maken. Voor het zoeken en verzamelen van materialen gebruiken ze een tasje en een zoekkaart. 

Ik heb mijn spullen nog nauwelijks uitgepakt of daar komt een enthousiast clubje kinderen en mogelijk nog enthousiastere ouders aangelopen. 

Na een korte uitleg over de activiteit zie ik de kinderen met de tasjes erop uit trekken op zoek naar de spullen die aangegeven staan op de zoekkaart. Ze kennen de weg en hebben er zin in. Zoveel zin, dat het geduld voor het voorlezen van het verhaaltje over de Ulebelter bijna niet op te brengen is. 
Nu de kinderen aan het zoeken zijn, kan ik ze mooi observeren. Het valt op dat ze met elkaar heel serieus aan het verzamelen zijn. Het kan zo te zien nog wel even duren voor ze terugkomen bij de knutseltafel om daadwerkelijk aan de slag te gaan.  En ik weet dat ik niet de enige ben die daar van geniet. De enthousiaste ouders van deze kinderen hebben zichzelf een heerlijk plekje weten te verschaffen en genieten ook. Niet alleen van hun kinderen die heerlijk bezig zijn, maar ook van de rust die dat geeft èn van een bakje koffie en thee binnen handbereik.

Tijdens het vervolg van de activiteit hoor ik dat in de hoofden van de kinderen allerlei ideeën zijn ontstaan over wat te gaan maken van de spullen.
Hun zoektocht heeft veel opgeleverd: Er zijn veren gevonden, schors, takken, steentjes maar ook appels en pruimen en een stoepkrijtje. 

De verf en de klei die ik mee heb genomen zijn van groot belang om van al die spullen wat moois te maken. 

Trots op het resultaat!

Er wordt ook verf gemengd, want er is oranje nodig voor vuur. Samen is er overleg over het maken van oranje. Rood en geel maakt oranje! 
Leuk om steeds weer te zien hoe kinderen zich kunnen verwonderen over het ontstaan van nieuwe kleuren. En terwijl de oudere kinderen doorgaan met het tot stand brengen van hun creaties, gaat een jongentje door met het onderzoeken en voelen van de verf. Hij vraagt zich hardop af welke kleur te krijgt als je donkergrijs met groen mengt. Ik zie een grauwe kleur in gedachten opkomen en wil liever niet dat hij dit mengen in de praktijk brengt, omdat ik graag het frisse groen wil behouden in mijn bakje. Als ik hem dat duidelijk maak lijkt het voor hem goed. 

Even later zien ik zijn handen onder de verf: de ene met donkergrijs en de ander met groen. Hij staat op het punt de klodders verf op zijn handen te mengen met elkaar en ziet dat ik kijk: "Kijk, deze kleur krijg je!"  

Ik vergeet een foto te maken van deze heerlijke verfhanden. Ik ben bezig een paar bijzondere creaties te fotograferen om een indruk te geven van de middag. 

Uiteindelijk gaat het om veel meer dan alleen het resultaat. Het hele proces daaraan voorafgaand is zeker zo belangrijk en maakt het leuk voor de kinderen maar ook interessant voor mezelf. Voor de groep kinderen waarbij het kliederen en ontdekken van het materiaal nog zo van belang is, zoals ik dat eerder in mijn verhalen over kliederen met modder heb geschreven, wil ik ook ruimte bieden. Daarom ben ik blij dat ik met deze activiteiten op de Ulebelt zit. Daar is namelijk genoeg ruimte om te kliederen en vooral met modder! 

Met mijn volgende activiteiten, op 11,14 en 18 augustus, zal ik extra letten op de mogelijkheid om materialen te combineren met het zand en water dat er aanwezig is op de Ulebelt. Wat te denken van bijvoorbeeld het maken van een vlotje van takjes? Kunnen we deze echt laten varen? 

Ik ben benieuwd! Doe je mee?