400 kartonnen bekers? Daar wil iedereen mee spelen!
Over een maand is het 21 jaar geleden dat ik ze in een doos kreeg aangeleverd. Meer dan 400 kartonnen bekers van een ijsfabriek in Ruurlo. Halve liter bekers, die de fabricagetest niet hadden doorstaan en dus niet geschikt waren voor het houden van ijs. Die bekers zouden zijn weggegooid als ik niet gevraagd had ze voor mij te bewaren en te verzamelen.
Nu kwam dat idee niet van mezelf. Tijdens het wandelen in de buurt van Ruurlo deed ik een cafeetje aan voor een heerlijke kop soep en een moment van rust.
Daar werd mijn aandacht getrokken door een moeder die ter plekke met een aantal kinderen muren aan het bouwen was van bekers. Kartonnen halve liter bekers. Geweldig om te zien hoe die bekers steeds werden opgestapeld en omgegooid. Hoe overleg plaatsvond om de muur bouwtechnisch te verbeteren en hoe dit spel met de bekers eindeloos herhaald werd.
Al snel kon ik nog maar aan één ding denken: Die bekers wil ik ook!
En zo kwam mijn vraag voor het bewaren en verzamelen van een grote hoeveelheid bekers speciaal voor mij tot stand.
In de eerste jaren was het bouwen met de bekers een middel om contact te maken in de buurt. Het werd een sociale happening. Veel Turkse buurtkinderen hebben buiten op de stoep kunnen genieten van het samen bouwen van torens. Zo hoog dat er een ladder bijgesleept werd om de laatste bekers een plek te geven. Ondertussen schoven Turkse moeder aan op het bankje in de buurt om te kijken wat er gaande was.Geweldig hoe spel met kinderen de ontmoeting met anderen opent.
Jarenlang stonden de bekers voor mij vooral voor het bouwen van torens en muren.Totdat ik een studiedag deed bij de stichting waar ik voor werkte. Ik gaf een workshop met de vraag en uitdaging naar leerkrachten toe om eens te komen spelen met meer dan 300 bekers. ( door het vele spelen waren er inmiddels wel een paar gesneuveld) Daar werd enthousiast op gereageerd!
Wat ik zag tijdens die workshop bevestigde enerzijds mijn vermoeden dat er gebouwd zou worden, maar anderzijds heeft het mijn ogen verder geopend. Er zaten niet alleen volwassen mensen op hun knieën, er lagen zelfs mensen op de grond. En dat allemaal omdat ze uitgedaagd werden en volgens een vastberaden plan een brug wilden bouwen met die bekers.
Wat ik zag tijdens die workshop bevestigde enerzijds mijn vermoeden dat er gebouwd zou worden, maar anderzijds heeft het mijn ogen verder geopend. Er zaten niet alleen volwassen mensen op hun knieën, er lagen zelfs mensen op de grond. En dat allemaal omdat ze uitgedaagd werden en volgens een vastberaden plan een brug wilden bouwen met die bekers.
Dit was voor mij het moment om mijn ideeën over het bouwen los te laten.
Deze betrokkenheid van de leerkrachten deed me inzien dat dit materiaal blijkbaar bij iedereen de handen doet jeuken, maar dat dit voor de een een ander plan oproept, dan voor de ander.Namelijk dat wat voor hen uitdagend is.
Dit materiaal heeft ze op eigen niveau aangesproken en de mogelijkheid geboden daar via eigen ideeën vorm aan te geven. De leerkrachten waren vrij in hun plan en keuze.
Met kinderen uit groep 3, ontdekte ik dat het heel spannend is om een muurtje om een ander te bouwen. Daar heb je elkaars vertrouwen voor nodig en doet een enorm apèl op de sociale vaardigheden, taal en communicatie.
Daarmee werden de bekers voor mij meer en meer een middel om duidelijk te maken hoe spel en spelmateriaal werkt. Hoeveel er door dat spelen te leren valt en hoeveel plezier je kunt hebben met stapels afgekeurde bekers.
In de speltherapie die ik geef, worden de bekers vaak gebruikt om eens lekker alles om te gooien. Naast de spanning van het moment van omgooien, is er de ontlading en de ontspanning.
Het geeft kinderen het gevoel af te rekenen met iets onaangenaams. Het geeft lucht en ruimte iets te kunnen laten gaan.
Na zo'n uur gespeeld te hebben zie ik en voel ik dat het kind helemaal ontspannen en "opgelucht" is.
Bij een ander kind kan het gaan het om grenzen verleggen, de strijd aangaan met zichzelf en net zo lang door te zetten tot er een hoge toren staat waar het trots op kan zijn. Een bijzonder leerproces.
Het geeft kinderen het gevoel af te rekenen met iets onaangenaams. Het geeft lucht en ruimte iets te kunnen laten gaan.
Na zo'n uur gespeeld te hebben zie ik en voel ik dat het kind helemaal ontspannen en "opgelucht" is.
Bij een ander kind kan het gaan het om grenzen verleggen, de strijd aangaan met zichzelf en net zo lang door te zetten tot er een hoge toren staat waar het trots op kan zijn. Een bijzonder leerproces.
Die bekers hebben mij en vele anderen veel mooie leermomenten en plezier gegeven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten