Het belang van vrij knutselen: Het succes van kosteloze uitdagende materialen

Hoe niets toch heel waardevol kan worden.

Het is inmiddels al een aantal jaren geleden dat het IJsselhotel, aan de rand van het Worpplantsoen in Deventer, bijna zijn deuren opende . Nietsvermoedend over wat daar aan te treffen, liep ik met mijn kinderen langs het indrukwekkende gebouw om te zien hoe de laatste hand werd gelegd aan de voorbereidingen. Al snel viel mijn oog op een grote container waar enorme lege dozen in gegooid werden. Daar hadden waarschijnlijk de nieuwe stoelen ingezeten. De afmeting van de dozen bracht me in jubelstemming: 1 meter breed, 1 meter hoog en wel 1,5 meter diep! En niet één, nee, wel 20 dozen!  Die dozen kon ik echt niet laten liggen.
Nu waren we nogal klein behuisd, dus voor meer dan 2 dozen in de woonkamer had ik geen plek. Gelukkig bood de schuur onderdak aan nog eens 6 dozen en ik was voorlopig voorzien van heerlijk hutmateriaal. Want dat was natuurlijk het plan van mijn kinderen: Een hut bouwen waar je met gemak in kon zitten en languit in kon liggen!
En zo stonden er weken lang twee compleet ingerichte hutten naast elkaar in onze woonkamer. Een genot om te zien.

Toen ik een paar jaar later nogeens langs het hotel liep kon ik mijn blijdschap nauwelijks onderdrukken: weer een hele stapel enorm grote dozen. Deze keer heb ik ze meegenomen naar mijn toenmalige school en heb zo een aantal weken kunnen genieten van het ontstaan van de prachtigste hutten. Ik had me namelijk opgegeven voor de talentenmiddagen van groep 5,6,7 en 8 op de vrijdag. Mijn aanbod voor die middagen kreeg de titel: Maak er wat van!
Ik zorgde voor allerlei kosteloze (afval)materialen, waaronder die enorme dozen, en daar mochten de kinderen zelf iets van maken.Een clubje van 7 kinderen kwam erop af. Niet veel, maar hun keuze was wel bewust. Toen ik vroeg waarom ze dit hadden gekozen, gaven ze namelijk allemaal aan dat ze het fijn vonden dat ze zelf mochten weten wat ze gingen maken. En, misschien nog wel belangrijker: Het kon daardoor dus ook niet fout of verkeerd zijn. Dat waren mooie eerlijke antwoorden vond ik. Van het groepje wilden een paar kinderen alleen aan de slag en de rest wilde samen iets maken. En volgens verwachting: het werden stuk voor stuk hutten, gebouwd met een grote doos als basis.

Aan het eind van de hele cyclus middagen vroeg ik de kinderen hoe ze het vonden om zo met materiaal te hebben gewerkt. Heel opvallend bij deze antwoorden was, dat het vooral ging om de ervaring met elkaar. Er was een jongen die niet had gedacht dat hij zo goed zou kunnen samenwerken met de ander. Normaal gesproken hadden ze nog weleens ruzie en nu ging het overleg heel makkelijk. Er werd aangegeven dat het fijn was dat er geholpen werd bij elkaars hut. De kinderen die alleen aan het bouwen waren, hadden soms hulp nodig bij het vasthouden of vastmaken van materiaal en konden dit vragen aan de anderen en werden dus ook geholpen. Weer een ander gaf aan dat er gebruik gemaakt werd van wat iemand goed kon.

Nu had ik zelf tijdens de middagen vanalles gezien aan interactie en ook de goede sfeer geproefd onderling, maar dat kinderen dit zelf tijdens een ongedwongen evaluatie zo naar voren konden brengen was voor mij een extra genot. Wat kan zo'n eenvoudig, kosteloos concept toch enorm waardevol zijn. En dat 'spelen' op deze manier heel goed past bij, in dit geval, jongens uit de bovenbouw. Voor mij een reden om het vaker in te zetten. Zoals bij de dag van het park.

Samen gezocht naar mogelijkheden met materiaal

Ondanks dat de materialen buiten ter plekke gezocht moesten worden, was het concept weer de eenvoud van kosteloos materiaal waar je vanalles zelf van kunt maken.

Bij materiaal zoals die grote dozen is het niet nodig een voorzetje of idee aan de hand te doen, een doos daagt genoeg uit tot verbeelding. Bij buitenmateriaal kan dat anders zijn.

Om het de kinderen iets makkelijker en wellicht ook spannender te maken, heb ik een voorzetje gegeven door het parkbeest te bedenken. 

Met trots laat ik hiernaast en hieronder een paar parkbeesten zien die wij zondag hebben ontdekt. De variatie is eindeloos. Er zijn meer dan 30 parkbeesten gesignaleerd! Dus let goed op, wie weet zie je er nog een paar.

Goed te zien: vliegende beesten, dracula's met schors, klei, takjes, plastic. Zelfs het rode touw van de goochelaar werd gevonden en opnieuw gebruikt. De parkbeesten die hier niet te zien zijn, laten zich zeer waarschijnlijk in een van de volgende verhalen zien. Er is namelijk nog veel meer te vertellen over deze manier van werken met materialen!

En de tassen? Die had ik mee. Zowel de grote tas met cupcakejes als de kleine tassen om mee door het park en langs de IJssel te struinen.